Uit deze bundel:
Dichterschap
aan Maurits Mok
woorden kerven in een muur van stilte
nagels krabben aan de voegen van de tijd
gruis wordt grondstof voor een beeld van leegte
vingers vormen dingen van een laatste uur
gehecht aan alles maar ontbonden
omdat bloed gedoemd is te stollen
maakt een man zich kenbaar
aan wat hij altijd zou weten
als hij niet vergeten niet verliezen kon
Vormen
de dingen die ik aanraak
kan ik mij herinneren
als ze er niet meer zijn
houd ik ze altijd
vormvast in mijn handen
maar jij en wat ik
mij dan van je voorstel
ik knijp mijn vingers samen
en heb zelfs moeite
mijn eigen vuisten nog te voelen
*
nu heel europa
haiku schrijft ontduikt japan
het sonnetoctrooi